martes, 12 de febrero de 2008

N de veieNt -entrevista presencial 6

Dissabte a les 12:51

Mireia- Bueno, ¿os ha explicado un poco María de qué iba el proyecto?
Franciso- Bueno, no..
Dona- El proyecto, el proyecto, no.
M- Os lo explico yo un poco.
Bueno, no lo explico expresamente en la carta porque es como un proyecto de investigación ¿vale? Emm, hoy en día muchos proyectos de arte en vez de pintar o hacer esculturas y de hablar de los sentimientos del artista o retratar la ciudad o el paisaje...
D- Eeeehmmm
(Risas)
Mi- ... ¿dime? No, sí. Sí, ya me gusta, ¿dime?
Filla- La que era novia, noia de Dalí es deia Gala?
Mi- Sí, es diu Gala. Es deia Gala.
Fr- Eso ya lo sabíamos. Ahora pregúntale en qué año nació él y en qué año murió. Dalí.
Fi- Dalí va neixer al 1904?
M- No me’n recordo. Però va morir a finals del vuitanta. Va morir al vuitanta-nou... si ho recordo bé. Perquè jo era petiteta, me’n recordo…
Do- Que ella decía que había nacido en el 1904... Pero bueno, ya lo consultaremos luego…por internet.
[...]
Fi- Sí.
Mi- Això... que ho has estudiat a l’escola?
Fi- Sí, és que vam fer un taller de Picasso, de Miró i de Dalí.
Mi- A sí? Què chulo! A quina escola vas?
Fi- A l’Abat Marcet.
Mi- A l’Abat Marcet. I quants anys tens?
Fi- Ara ja tinc 7 però el meu aniversari ja està…
Mi- Sí? Quan? Quan faràs els vuit?
Fi- El 30 de Març.
Mi- Uiii, ja queda poquet. O sigui que ara estàs a tercer o a segon?
Fi- No, a segon.
Mi- A segon. Molt bé! I feu els taller aquests molt, molt...
Fi- Sí.
Mi- Molt sovint, de Miró, Picasso… Què teniu un professor o una professora?
Fi- Una professora.
Mi-Una professora. Què bé! Què xulo! Jo no en tenia, d’aquests tallers, a l’escola quan era petita. Jo lo que vaig aprendre d’art ho aprenia perquè anava a pintar quan sortia del cole... i després em va interessar molt i vaig poder estudiar això quan vaig ser més gran. Has vist?
(Riures)
Fr- Bueno.
Mi- Vale. ¿En castellano mejor, quizás? Me da igual, ehh..
Fr- Me da igual, yo entiendo catalán pero que no lo hablo bien.
Mi- En castellano.
Fr- Como quieras, sí.
Mi- Porqué os sentiréis más cómodos. A mi me da igual, tengo una parte de familia castellana, soy bilingüe.
Fr- Vale
Mi- Emmm, aah perfecto... lo que pasa hoy en día es que muchos de los artistas en vez de retratar o pintar o esculpir sobre su entorno: sobre la mujer como hacía Dalí con Gala... intentan implicar a personas, personas de su ciudad... de su barrio.
Yo soy de Terrassa y me interesaba mucho poder hacer un proyecto para saber si personas al azar, escogidas del listín de teléfono, como he hecho aquí, con vosotros, se implicarían en un proyecto o no, ¿no? Si responderían al hecho de decirles que bueno..
Fr- Pero en el proyecto este han que traer la letra..
Mi- Sí, han de traer la letra. Bueno!
(Risas)
Fr- No, yo por mi parte ha sido curiosidad.
Mi- Sí.
Fr- Bueno, yo una vez que la recibo de esa manera... ya te queda la cosilla esa de.. no sé, de llevarla, tampoco, no sé..
Mi- Mmm, mmm.
Fr- De ver lo que era, pero…tampoco…
Fi- Yo lo que no entiendo de Dalí...
Do- Pero que ahora no estamos hablando de Dalí!
(Risas)
Do- Estamos hablando de otro proyecto, de otro proyecto..
(Risas)
Fr- No te vayas por las ramas.
Do- Ahora es otro proyecto.
Fr- Luego ya..
(Risas)
Fr- Después lo hablamos...
Bueno, pues eso, que tampoco… es lo que le decía a la chica que yo de arte y eso. Que a actos así no había ido nunca. Más que nada ha sido la curiosidad.
Mi- Mmm, mmm
Fr- Bueno, de saber por qué me habían mandado la letra no, porqué ya lo había visto en la carta que había sido elegido al azar del listín telefónico.
Mi- Mmm, mmm.
Fr- Pero bueno, una vez que la tenía tampoco me costaba tanto traerla.
Mi- Mmm, mmm. Bueno, pero creo que ya es algo positivo que hayáis venido, sea por el motivo que sea.
Fr- Ya, pero me refiero que bueno, que en cuestión de arte... yo por lo menos no estoy enterao. La niña no porque lo va estudiando.
Mi- ¡Creo que ella os acabará llevando a los museos y aver arte donde sea!
(Risas)
Mi- Pero justamente muchas propuestas lo que intentan hacer es trabajar con gente que no está, no tiene… no sé.. no ha tenido estudios con el arte o no tiene un interés... justamente para despertar interés ¿no? O también con esa voluntad de acercarse ¿no? De no ser tan lejano, de alguna forma.
Do- ¿Eso ya es un arte, verdad?
Mi- Sí. Comunicarse ya…sí, sí es cierto, es difícil a veces. A mi me cuesta un poco ¿eh? Estoy un poco nerviosa.
Fr- Pues si tú estás nerviosa, nosotros...
Do- No, yo no.
Fr- ¿Tú no? Bueno yo tampoco.
(Risas)
Do- ¿Cuándo vas a tener las letras juntas?
Mi- Pues la idea es montar una frase ¿no sé si la habéis visto?
Fr- Sí.
Mi- Vale.
Fr- El poder de la convocatoria es..
Mi- No, eso es el nombre del proyecto pero es muy similar. Aquesta ha estat la capacitat de la convocatòria del projecte que estàs veient.
Claro no sé si todas las letras se van a juntar. Creo que es bonito que visualmente se vea si han venido todos o no han venido todos.
Fr- ¿Pero el proyecto en sí cuál es? ¿Juntar la frase?
Mi- No. El proyecto en sí es saber si la gente responde a participar en un proyecto artístico o no responde.
Fr- Ya. Pero barajáis las dos posibilidades porque seguramente no se va a completar, creo yo vaya.
Mi- Puede ser que no.
Do- Sí, pero serán la mayoría, los que vengan.
Fr- Bueno, no sé. Yo soy un poco escéptico porque también entiendo que la gente recibe la carta esa o la letra y a lo mejor quizá... bueno. A lo mejor también lo pensaba en mi caso, sinceramente pero, bueno a lo mejor por ella o por lo que sea pues... ¡pues vamos a ver lo que es! ¿no? Y a lo mejor hay gente que es mayor o que se relaciona menos que nosotros con estas cosas y que dice: ¡yo paso!
Mi- Han venido dos ancianos ya.
Fr- Sí, ya he visto.
Do- Claro, como no tienen otra cosa que hacer.
Mi- Y un señor de 62 años.
Fr- Sí.
Do- Son los que más van a venir.
Mi- A ver, de hecho..
Fr- Y cuando se sabrá eso si se ha…
Mi- Hay un blog.
Fr- Sí, he cogido la dirección.
Mi- Lo podéis consultar. Lo abrí ayer. Entonces…
Fr- He cogido el papel y está la dirección aquí.
Mi- Sí, está aquí. Y también aquí explico que el 23 de febrero haremos una clausura.
Fr- Ya.
Mi- Entonces podéis venir. Tomaremos un cava….
La intención... que es lo que os iba a decir era…El motor del proyecto es... saber esto: si la gente se implicaría en un principio o no. Así a primeras, ehh… luego ya.
Fr- ¿Pero con alguna finalidad luego?
Mi- No, con la finalidad de implicarse en un proyecto artístico sin tener que estar vinculado al arte, necesariamente. Y luego también lo importante eran estas conversaciones. Yo si no os molesta, y si me autorizáis para ello, transcribiría esta conversación que hemos tenido en un librito.
Fr- ¿Pero tú la estás grabando ahora la conversación?
Mi- Ahora la estoy grabando. La puedo borrar si no quereis
Fr- No, a mí no me importa.
Mi- Vale. Entonces, en esta parte de aquí habrán las letras y en esa de allí estarán los libritos. Y el fin de semana del 23 y el 24 es cuando se podrá ver qué ha movido a la gente a venir, o quiénes han venido y quiénes no han venido…porqué los que no vienen les llamaré por teléfono. Intentaré concertar una entrevista.
Fr- ¿A los que no vienen?
Mi- Sí.
Fr- Pues te arriesgarás a…
Mi- ¡A que me digan de todo! ¿no?
Fr- Sí.
(Risas)
Mi- ¡Bueno! Es parte del riesgo...
Fr- Ya, ya, bueno.
Mi- ...es parte del proyecto.
Do- Pero no tendrás que llamar a mucha gente.
Mi- Pues no lo sé, no tengo ni idea.
Fr- Bueno, es que ella es muy positiva siempre.
Mi- Es mejor ser positivo, ehhh?
(Risas)
Mi- Sí, sí.
Fr- Pero bueno, seguiremos el deste porque si en tu blog irás poniendo si…
Mi- Sí.
Do- Entonces cuando tú ya veas que la gente se implica en un proyecto artístico ¿qué vas a hacer?
Mi- ...pues yo voy a estar tranquila.
(Risas)
Fr- Pero es que esto no tiene ninguna finalidad. Esto es lo que yo..
Mi- No... tiene una finalidad... como más de una investigación. Porque..
Fr- Si te sirve de algo así..
Mi- Sí, a mi me sirve. Yo he hecho proyectos en la calle. No sé siempre la cosa ésta de: ¿la gente qué piensa…? ¿o realmente se implica? ¿o les estoy molestando...?
Fr- Claro.
Mi- ¿...o no les estoy molestando…?
Fr- Que la gente que tenga ya bastante con sus problemas diarios que..
Mi- Claro.
Fr- Que vengan a estas cosas. Que el grado de implicación que no sea... que pasen. Bastante tengo yo en mi casa como pa…
Do- Pero eso es un error.
Fr- Ya, cariño pero..
Do- Ya.
Mi- Estoy de acuerdo con ella.
Do- Es que a veces decimos… cuando nos enteramos de cosas: según las estadísticas esto y lo otro.. pero, claro tiene que venir de algún sitio ¿no? Las estadísticas, las entrevistas o como lo llamen.. está claro… las cosas.
Mi- Claro, claro. Es que un problema, por ejemplo... justamente es que han sacado las estadísticas. Muchas veces para valorar si un museo funciona, o si una galería funciona... miran las estadísticas de asistencia, o sea, cuentan cuánta gente ha ido a visitar una exposición y no valoran tanto cuál es la calidad de esa exposición o de la propuesta. Y muchas salas o museos o espacios….
Fr- O sea que puede ir mucha gente..
Mi- Se guían por cuestiones de números.
Fr- Puede ir mucha gente pero no es importante lo que és. Viene gente pero cuenta la cantidad de gente pero no…
Mi- Claro.
Do- Pero su idea ha sido buena, porque si no hubiera sido por la letra, no hubiéramos venido a ver la exposición, por ejemplo...
Fr- Es verdad, sí.
Mi- Claro, claro.
Fr- Yo no. Nunca hubiéramos venido a un sitio así.
Mi- Claro, claro.
Do- Yo tampoco.
Mi- Que el formato de la exposición quizá es un poco extraño porque es como una especie de proyecto de laboratorio o algo así ¿no? Para más, como…un poco frío... de hecho tiene esta parte de… como digo ¿no? de investigación. No, no va más allá ¿no?
Fr- Ya.
Mi- De hecho la idea era hacer un proyecto sencillo pero centrado en esta idea. Claro, quizá es un poco extraño así de golpe, así a primeras... pero bueno…
Do- No, pero está bien. ¡Es muy moderno!
Mi- Sí.
Do- Sí. Claro, ¡es moderno!
Mi- Bueno…
Do- Mira, ¡ella puede decir el lunes en el cole que ha ido a ver una exposición de Miró!
Mi- Sí, habéis visto la exposición mientras os esperábais, no?
Has vist la dona ocell?
Fi- Sí. Hi ha una molt gran també a Barcelona.
Mi- Sí. Has anat a la Fundació Miro?
Fi- No.
Mi- Amb el cole?
Fi- Aún no.
Mi- És molt chula eh!
Fi- Ja.
(Riures)
Do- Bueno…
Mi- A mi m’agrada molt, la Fundació Miró. L’edifici és molt maco, és blanc per fora, està pintat per fora. I després té unes pintures al final.... el Miró, lo que fa, és que conforme es va fent gran, les seves pintures són més senzilles. I al final són molt…. Sembla que només ha fet una ratlla i ja està, però... per arriba a fer això…
-Però quan va començar va fer molts altres…
Mi- Sí, sí, clar. Va començar a aprendre a pintar.
Fi- Li agradaven molt els colors alegres, però després quan va veure la guerra civil ja va a…. amb els colors més... més tristos.
Mi- Més apagats ¿no? Clar. I saps que feia el Miró? Cada dia feia una migdiada...
Fi- Ja.
Mi- ... i després anava a passejar...
Fi- Ja.
Mi- ... per ell era molt important passejar... i es fixava molt en les textures de les... com eren les pedres, com era el terra, el cel i per això, per exemple, pintava les estrelles, el cel blau o els ocells... les taques que feia, moltes recorden a pedres.
Fi- Però el sol el feia una rodona negra i tot vermell. Això no semblava un sol.
Mi- Però bueno, també li agradava utilitzar un llenguatje com si fos de nen petit.
Fi- Ja.
Mi- Buscava un llenguatje molt senzill.
Fr- Como lo veía él a lo mejor.
Mi- Bueno, però a vegades ens pot agradar més un artista que un altre també. No ho penses?
Fi -A mi lo que em fa pena de Picasso, és quan va fer al Guernika.
Mi- El Guernika.
Fi- La guerra civil.
Mi- Però et fa pena per la guerra civil o pel Picasso?
Fi- No per aquell... aquell quadre... quan el vaig veure... em va sentar una mica malament.
Mi- Bueno..
Do- Bueno.
Fr- Bueno, pues nada..
Mi- A l'gual el pots anar a ver un dia a Madrid...
Fi- Sí
Mi- És molt gran aquest cuadro ehh….
Fi- Sí.
Mi- És molt gran.
Us haig de buscar. Us vull entregar un diploma.
Fr- ¿A sí?
Mi- Sí, és per saber….
Fr- La N, la segunda creo que ha dicho. Es que me lo ha dicho ella que era la segunda N.
Mi- Vale.
Fr- ¿O la primera?
[...]
Mi- ¿Qué edad tienes?
Fr- 43.
Mi- ¿Y a qué te dedicas?
Fr- Trabajo, soy electrónico.
Mi- Bueno, yo soy Mireia, ¿lo he dicho, no?
Fr- Ya, bueno, no lo has dicho. Pero ya nos lo imaginábamos.
Mi- Tengo 29 años e intento tirar para alante en el mundo del arte.
Fr- ¿Lo consigues?
Mi- Con mucho esfuerzo.
Fr- ¿Sí, verdad? Claro... debe de ser complicado a lo mejor.
Mi- A veces, lo más complicado… lo que se me hace es… pues claro, que a veces tienes que trabajar doble ¿no? Trabajo para sacar un sueldo y luego hago mis proyectos…
Y también que, a veces pues no sé...mis tíos o família... nunca entienden lo que haces…
Fr- Ya.
Mi- Tanto mi entorno más cercano, no, ¿no?
Do- Eso siempre pasa...
Mi- Pero el más lejano sí. Quizá es lo que se hace un poco más duro.
Do- ...claro, porque cuando ven que haces algo diferente o algo que no ha hecho la familia pues ya parece que…seas ¡la rara!
(Risas)
Mi-¡ Sí, exacto!
Fr- Y parece que tenga más mérito, también
Mi- Sí, es así. Hay que creer en lo que uno hace.
Fr- Claro
Mi- Y ya está.
Do- Sí, sí, sí. Es lo más importante.
Mi- Hay que darle importancia si… Y ya está. Mira, pues..
Fr- ¿Firmo aquí?
Mi- Sí. Esto es para vosotros.
Do- Tú eres el protagonista.
Mi- Te ha tocado a ti, bueno... eso es lo que pasa cuando se tiene el nombre de la línea de teléfono, a nombre de uno ¿no?
[...]
Mi- Tendremos que colocar la letra, ahora. Vamos para allá... ¿vale?

No hay comentarios: